Havaalanı

Havaalanı...

Kendi rekorumu kırıp bu sefer uçuştan 4 saat erken geliyorum.

2 günlüğüne daha önce hiç gitmediğim bir şehre gitmek üzereyim.

Dans etmek için. Beni nelerin beklediğini bilmediğimden heyecanlıyım.

Sevgilimle bedava wi-fi üzerinden kıtalar arası sohbet ettikten sonra, biraz dükkanları dolaşıyorum.

Makyaj malzemelerine hayvanlar üzerinde deney yaptıkları için,

Çikolatalara onlardan gelecek mutlulukta pek gözüm olmadığından,

İçkilere kişisel sebeplerden aramızı açmış olduğumdan aval aval bakıp her zaman çok sevdiğim kokular dünyasına biraz dalıyorum.

Oud ağacı, amber, paçuli favorilerim ama sabahın köründe balyoz gibi geliyor.

Yüzlerce Euro’luk parfümlerin binlerce dolarlık reklam kampanyalarına bakıp, hiç bir şey almadan çıkıyorum Duty Free’den. Bu dükkanlardan kokulu, ışıklı bir şey almak kısa da olsa bir tatmin verirdi. Şimdi elim gitmiyor.

Bir arkadaşımın arkadaşı gelip kendini tanıştırıyor. Kısacık sohbet ediyoruz. Harika renkleri ve kokularıyla hep gitmek istediğim Fas’a yolculuk için heyecanlı. Ben de onun adına seviniyorum. İyi yolculuklar dileşiyoruz.

Bir kahve içip, bir şeyler yedikten sonra, yüzümü yıkıyorum.

Enerji versin diye bileklerime portakal yağı sürüyorum.

Kulağımda inanılmaz sakin mantralar var.

Bir kaç günüme hakim olan garip sıkıntı, hala yerinde ama duman duman dağılıyor, yavaşlıyor sanki. Havaalanı bana başka yerlerde başka hayatlar olduğunu ve kanalı açık tutmak gerektiğini hatırlatıyor.

Douglas Brooks’un sözlerini hatırlıyorum.

‘Havaalanları Shiva’nın üstü başı küller içinde gezindiği ölü yakma yerleri gibidir (cremation ground). Kimi gelir, kimi geçer, kimi ağlar, kimi durur. Formlar değişir, insanlar geçer. Irmak akar. Alan kalır.’

Douglas mizahi bakış açısıyla eklemeden geçmiyor.

‘Ve havaalanlarında hep birileri içki içer. Çünkü bir yerlerde saat 5’tir.’

Saat 5’in keyifli olsun.

PHOTO: REUTERS via www.dailymail.co.uk