Ritüeller Festivaller ve Acı

Duygularımla yapamıyorum bir kaç gündür.

Suçluluk, üzüntü, kaygı, umut, doğada olmanın coşkusu, dans edebilmenin rahatlığı, bombaların patlaması ( ateş ve yıkım) kaktüslerin açması, davulların yeri inletmesi, hepsi bir anda hepsi benim içimde oluveriyor.

Dünya kendi hızında..

Fark ediyorum sevgiyi öğütlemek, sevgiye güvenmek, içimdeki sevgiyi bulmak kolay olmuyor. Yargılamadan sevmek, korkmadan güvenmek, beni epey zorluyor.

Kendimi yakalayıveriyorum, zihnimde hikayeler uydurur, onlara inanırken..

Kendin gibi olmayanı da sevebilmek, ayırmadan kabul etmek lafta kolay da oturur dururken bir yavru ağacın dibinde, pırtlayıveriyor içimden niye’ler ama’lar. Onlar, ötekiler, berikiler..

Binlerce yıldır süregelen, devletler, kanunlar filan hiçbiri yokken var olan bahar kutlamalarının yapılamadığı yerlerdeki insanları düşünüp tutuyorum durduruyorum kendimi.

Bırakmayı yeni hatırlamışken, akıp gitmenin huzurunu fark etmişken, ayaklarımı çakıp yere, kök salıyorum olduğum anda.

Neyin çelişkisidir bilemiyorum artık, dedim ya duygularımla aram iyi değil bu günlerde. Aynı anda binlerce şey hissediyorum bir tanecik bedende ve karşıdan gelen saçları mor, etekleri zilli, yüzleri gül açmış deli deli festival gençlerine başımla selam veriyorum. Onlar kollarını açıp bana sarılıyor. Bense sol elimi kaçıncı keredir yumruk olmuş halde yakalıyorum.

Orada öylece duruyorum dans pistinin kenarında..

Nefes veriyorum,

Nefes verince dünyaya iniyor zihnim sanki.

Bedenime dönüyor. Güven diyorum, sürece güven.. Sen dans etmesen de dünya ediyor buna güven.

Hafif hafif sallanıyorum, ayaklarım yere zamklı halde..

Buruk da olsa, baharı hücrelerimde kutluyorum.